Natte witte asperges

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #10/2015

Als net gedebuteerd romanschrijver kom je nog eens ergens. Zo werd ik onlangs door een studentenvereniging gevraagd om tijdens een 'literaire kroegentocht' een stukje voor te lezen uit mijn prachtboek. Omdat de plek waar ik zou moeten optreden nog net binnen mijn actieradius lag (twee kilometer van mijn woning), zegde ik toe.

Ik stond geprogrammeerd in een boekhandel - geen kroeg dus, maar er waren wel schaaltjes pinda's en flesjes Heineken neergezet. Die kleine, met een draaidop.

Ik had het idee dat de keuze op die flesjes was gevallen omdat dit de enige soort was die de bezoekers open konden krijgen met hun kleine handjes. In de boekhandel zaten namelijk een stuk of twintig jonge meiden, ik nam aan allemaal eerste- of tweedejaars. Hun huid leek van porselein, zonder een rimpeltje of pukkeltje. Hun skinny jeans vielen aan de ruime kant, want ze wogen allemaal niet meer dan vijfenveertig kilo. Hun lippen waren vlekkeloos rood gestift zoals je weleens ziet in tv-commercials en dat je dan denkt: dat kan nooit.

Ondanks hun leeftijd vond ik het moeilijk om ze als jonge meiden te zien, laat staan als lekkere meiden - voor mij waren het kinderen. Toen ik het toch probeerde, voelde ik me met mijn vierenveertig jaar ineens een oude viezerik, in plaats van een gewone viezerik, zoals normaliter.

Een van de studentes hield een inleidend praatje waarbij ze als een soort Ali B haar tekst voorlas van een smartphone, niet van een papiertje. Daarna was ik aan de beurt. Halverwege mijn voorleessessie kwam ik bij een fragment dat refereert aan een populaire seksuele tijdsbesteding van een jaar of veertig geleden. Tussen twee alinea's door keek ik naar mijn toehoorders in de verwachting twintig geamuseerde gezichtjes te zien, maar alles wat ik zag was veertig grote hertenogen.

Ik voelde dat ik het publiek begon kwijt te raken, dus legde ik mijn boek op het tafeltje naast me en zei: 'Volgens mij moet ik even wat uitleggen. Dit stukje gaat over sleutelfeesten, vooral populair in de jaren zeventig. Alle echtparen uit een straat kwamen dan bij elkaar voor een avond met grote hoeveelheden Pisang Ambon-jus en bier. Er gingen schalen rond met blokjes kaas met een groene druif erop en natte witte asperges met een plakje ham eromheen gewikkeld. Op de salontafel stonden limonadeglazen met sigaretten. Iedereen rookte.'

De studentes schoven heen en weer op hun stoel. 'Maar ik dwaal af,' ging ik verder. 'Waar het om gaat is dat aan het eind van de avond alle mannen hun huissleutel in een schaal gooiden. De vrouwen kozen vervolgens met hun ogen dicht een sleutel uit. Met de buurman van wie die sleutel was, ging de vrouw daarna mee naar huis voor een potje nooky, of seksuele hervorming, zoals ze toen zeiden.'

Het werd stil. Wat voor rare meneer hadden ze nu weer in huis gehaald?
'Ieuw,' zei een meisje met een asymmetrische pony.
Ik pakte mijn boek en ging weer verder.

Na afloop verkocht de boekhandel één (1) exemplaar van mijn boek, aan een meisje dat Lotte heette. Dit boek is een Lotte uit de loterij, schreef ik op de eerste pagina en daarmee was ze zo blij als een, eh, kind. Tussen de nakakelende studentes door zag ik op de toonbank een grote lege schaal staan waar waarschijnlijk snoepjes in hadden gezeten. Even overwoog ik mijn huissleutel erin te gooien, toen groette ik de organisatie en wandelde door de regen naar huis. Op de fles rode wijn die ik had gekregen zat een draaidop, zodat ik er onderweg al aan kon beginnen.



[ Maar wat is het? ]