De wet van het gratis bier

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #10/2017

Deze column typ ik op een monitor met een grote barst in het scherm, dus eventuele taalfouten komen doordat ik niet alle letters goed kan zien. Wat is er gebeurd?

Ik zat in de trein op de terugweg van een succesvolle zakelijke afspraak in Amsterdam naar mijn woonplaats Utrecht. Tegenover mij in mijn eersteklascoupé zaten twee vrouwen. Succesvolle zakenvrouwen, stelde ik vast, want ze reisden eerste klas, droegen beiden een powerpakje en hadden een laptop opengeklapt van het merk Hewlett-Packard.

Het gesprek tussen hen ging over 'de maatschappelijke kosten van alcoholgebruik'. Die bleken 2,6 miljard euro per jaar te zijn, had het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu vorig jaar uitgerekend. 'Dat is meer dan tweeënhalf miljard euro,' zei de ene zakenvrouw.
De andere zakenvrouw knikte. 'Sterker nog,' zei ze, 'het is bijna drie miljard euro.'

Als je gaat jongleren met grote getallen zit je er al gauw een miljardje naast, dus vroeg ik me bij het uitstappen iets kleinschaligers af, namelijk wat 'de maatschappelijke kosten van alcoholgebruik' voor mij persoonlijk zijn. Hoe reken je zoiets in Grolschnaam uit? dacht ik terwijl ik de perrontrap afdaalde. Omdat ik tegelijkertijd aan het malen was over de vluchtelingenproblematiek, de klimaatproblematiek en de ruzie die ik met mijn vriendin had gemaakt over haar aanschaf van een paar schoenen van 2,6 miljard euro bij Designer-vintage.com, vergat ik uit te checken.

Je hoort weleens dat alcoholisme een hel is, maar die ellende valt in het niet bij de gevoelens die je overspoelen als je online een gemiste uitcheck wilt herstellen, ontdekte ik de volgende dag achter mijn pc. Uiteindelijk belandde ik op de website Uitcheckgemist.nl, en na het voor de tweede keer invullen van allerlei gegevens die de firma Uitcheckgemist en zijn partners allang van mij in hun databases hebben staan, zag ik de gemiste 'ritten' waarvan ik mijn 'saldo' kon terugvragen. Vreemd genoeg stond mijn treinreis van de vorige dag er niet bij (dat kon volgens de site 'tot veertien dagen' duren), maar ik zag wel drie treinreizen uit 2014, 2015 en 2016 staan.

Omdat ik mij niet kon herinneren dat ik toen uitchecks had gemist, pakte ik mijn oude agenda's van 2014, 2015 en 2016 erbij. Op de dag van de gemiste uitcheck van 2014 had ik bij mijn uitgever in Amsterdam het contract getekend voor mijn debuutroman, hetgeen werd begeleid door een fles champagne, waarna ik de feestelijkheden had voortgezet in café Pacific Parc. Bij de rit van 2015 kwam ik terug van een borrel van een lifestylemediamerk in De Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. In 2016 tenslotte kwam ik uit café A L'elephant du Congo gestampt, alweer in Amsterdam, waar het Lola Brood-nummer van dit veelbekeken prachtblad werd gepresenteerd.

Op deze laatste twee evenementen was De wet van het gratis bier in werking getreden. Die wet is even kort als waar en luidt als volgt: Gratis bier drink je twee keer zo snel.

Dankzij Uitcheckgemist wist ik nu dat de maatschappelijke kosten van alcoholgebruik voor mij persoonlijk drie keer 7,50 euro = 22,50 euro bedroegen. Dat verlies kan ik prima dragen, dacht ik, maar het werd nog beter: naast de drie gemiste ritten op mijn scherm stond de vraag of ik deze bedragen wilde terugvragen. Ik klikte bevestigend en kreeg een melding te zien: het saldo van ritten langer dan 180 dagen geleden kan niet worden teruggevraagd. 'VRAAG HET DAN OOK NIET?!#@$?!' schreeuwde ik tegen mijn monitor, en haalde uit.

Nog een mazzel dat ik niet dronken was, anders waren de kosten helemaal niet te overzien geweest.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]