De vreugde van de leegte

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #08/2022

Ik zat bij mijn vriendin op de bank. Terwijl ze op twee telefoons tegelijk zat te appen, dwaalde mijn blik af naar een pakketje. Het was nog ongeopend. 'Wat zit er in dat pakketje op het dressoir?' vroeg ik.
'Maak maar open,' zei ze.


Ik pakte een bot mes uit de keukenla en begon in het pakketje te snijden. Zonder noemenswaardig bloedverlies wist ik het te openen en zag... wat plastic zakjes. 'Meh,' zei ik, 'plastic zakjes?'
'Het zijn vacuümzakken,' zei ze. 'Weet je wat een vacuümzak is?'
'Nou...' begon ik, en ik probeerde snel een seksgrap te verzinnen, iets met een Belg die een bordeel binnenkomt, of een rabbijn, een priester en een dominee die, eh, een bordeel binnenkomen, tot ik bedacht dat ik een dergelijke grap beter kon bewaren voor mijn stamcafé.

Ze pakte de bovenste zak uit het pakket en spreidde hem voor mijn neus uit op de vloer - hij was groter dan ik had gedacht. Er zat een draaidop op zoals op de benzinetank van een grasmaaier. 'Je kunt er dingen mee vacumeren,' zei ze. 'Best spectaculair.'

Ze liep naar de gang, kwam terug met haar twaalf winterjassen en begon die in de zak te proppen. Toen de zak vol was, pakte ze de stofzuiger uit de gangkast, draaide de tankdop los en stak de buis van de stofzuiger in de opening. Ze zette de stofzuiger aan en de zak trok langzaam vacuüm, interessant om te zien, maar 'best spectaculair' was het nou ook weer niet. Vlak voor het punt dat de zak niet vacuümer kon worden, haalde ze de buis eruit en draaide snel de dop vast. Van de jassen was weinig overgebleven. Trots hield ze de verschrompelde zak omhoog.

'HET VIEL ME EIGENLIJK WAT TEGEN!' schreeuwde ik.
Ze zette de stofzuiger uit.
'Het viel me eigenlijk wat tegen,' zei ik.
'Hoezo?'
'Ik had verwacht dat-ie zichzelf zou vacumeren wanneer je aan die dop draait. Een beetje zoals een luchtbed dat zichzelf opblaast, maar dan, eh, andersom.'
'Nou ja,' zei ze, 'het bespaart ruimte. Zo kan ik al mijn winterjassen in de zomer gewoon onder mijn bed bewaren. Is het niks voor jou?'
'Ik heb maar één jas. Daar valt weinig ruimte mee te besparen.'
'Je kunt er ook matrassen mee vacumeren.'
'Hmm ja. Ik heb ook maar één matras.'
'Je hebt niet eens een bed,' zei ze.
Ik zei niks.
'Wil je daar niet eens over nadenken, nu je bijna eenenvijftig bent?' ging ze verder. 'Zal ik je een bed cadeau geven voor je verjaardag?'
'Ik zou wel zo'n bed willen in de vorm van een raceauto,' zei ik. 'Die zie ik elke dag staan bij die beddenkoning aan de Amsterdamsestraatweg. Maar ze hebben 'm niet in mijn lengte, ik ben al eens wezen vragen.'
Mijn vriendin rolde met haar ogen. 'Ik ga deze even onder mijn bed leggen,' zei ze, en ze verdween naar boven met de vacuümzak.

Ik pakte een zak uit het pakket en spreidde hem uit op de vloer. Het leek me ineens een goed idee om mezelf te vacumeren, als cadeau voor mijn vriendin. Ze zou me de hele zomer kunnen bewaren onder haar bed en intussen plezier maken met boys die meer dan één jas hadden en een echt bed - in een goede relatie gun je elkaar toch het beste? Staande naast de zak dacht ik na over hoe ik de zak moest vacumeren met de stofzuigerbuis terwijl ik zelf in de zak zou zitten. Maar mijn vriendin kwam alweer binnen. 'Waar denk je aan?' vroeg ze.
Ik zuchtte en zei: 'Er komt een Belg een bordeel binnen.'

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]