Wij respecteren uw privacy totaal niet

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #05/2022

Toen ik op een oud nieuwtje over het hondje van Lil' Kleine klikte, kwam er een pop-upwindow in beeld met de vraag of ik cookies wilde accepteren. Helemaal boven in het venster stond: Wij respecteren uw privacy. Dat is natuurlijk een leugen, vergelijkbaar met een reclame van een multinational met de pay-off Een duurzame wereld voor iedereen, dat is onze prioriteit. Dat klopt ook niet. Zo veel mogelijk geld verdienen, dát is jullie prioriteit.

Het is vreemd: op internet vertelt iedereen elkaar de hele dag de waarheid, behalve bedrijven. Jammer, want dat zou een stuk duidelijker zijn in een wereld die toch al steeds ingewikkelder wordt. Doe je ogen eens dicht en stel je zo'n duidelijke wereld voor. Boven in het pop-upwindow met de vraag of je cookies wilt accepteren staat dan: Wij respecteren uw privacy totaal niet. Waarom zouden we? U klikt toch wel, want we hebben een nieuwtje over het hondje van Lil' Kleine. Klik dan! Hup! Braaf!

Hoe lang bestaan cookies al? Net zo lang als Lil' Kleine: sinds 1994. En sinds 1997 kun je zelf in je browser instellen in welke mate je cookies wilt accepteren. Ik herinner me hoe ik in dat jaar tijdens mijn eerste baan (bij een internetbedrijf) een tekstje moest typen om websitebezoekers uit te leggen wat cookies zijn en waarom we die gebruiken. Hoe dat stukje precies ging, weet ik niet meer. Eén ding weet ik nog wel: het begon niet met weke shit als Wij respecteren uw privacy, want ik was toen al een rebel. Ik zou het wel willen terugzoeken, maar ja, mijn toenmalige kantoor-pc is al lang omgesmolten tot een iPhone 13, of wat doen ze eigenlijk met oude pc's?

Nu we het toch hebben over de tijd dat het hondje van Lil' Kleine nog niet was geboren: tot 2012 had je geen last van cookiemeldingen, cookies werden ongemerkt op je computer geplempt. Toen kwam de cookiewet, die elke website verplicht om toestemming te vragen om cookies op de computer van de gebruiker te plempen. In de eerste jaren na die wet klikte ik in het pop-upwindow nooit op 'Alle cookies accepteren', nee, ik schonk een mok zwarte koffie in en klikte op 'Opties beheren', waarna ik een half uur tot drie kwartier bezig was om elke afzonderlijke cookie op 'Geen toestemming' in te stellen, inclusief het bekijken van de lijst van 87 'partijen' die de cookies wilden plaatsen.

Dit systeem (of eigenlijk: fuck het systeem) hield ik een paar jaar vol. Maar het is net als met de stukjes communicatie van politici naar de mensen toe: op een gegeven moment kun je er niet meer tegen, en murw gebeukt door de continu herhaalde boodschap verander je in een robot. Je fuckt het systeem niet meer, het systeem fuckt jou. 'Het maakt me niet meer uit!' roep je, 'zeg maar wat ik moet doen!' Als beloning ben je met 1x klikken van het pop-upwindow verlost, behalve dan op alle sites van de NPO, waar ik tien jaar na invoering van de cookiewet NOG STEEDS elke keer cookies moet accepteren. Kan de Keuringsdienst van Waarde daar niet een keer een grappig-kritische reportage over maken? Inclusief een bezoek aan een cookiefabriek in Polen door een verbazing acterende verslaggever met een haarnetje?

Ik, robot, klik inmiddels bij elke website zonder na te denken op 'Alle cookies accepteren'. Daarna zie ik de cookies niet meer. Maar ze zijn er nog wel. Of niet? Het interesseert me allemaal niet meer. Ik lig op mijn rug met mijn pootjes omhoog, net als het hondje van Lil' Kleine.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]