I'm lovin' it

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #08/2024

De klok, de bal, de laars en het bot. Nee, dat is niet de titel van een nieuw fabelboek voor jong en oud. Het zijn de vier verschillende vormen die de kipnuggets van de firma McDonald's hebben. Volgens een theorie van mijn vriendin geldt dit kipnuggetssysteem ook voor mensen. Soms hoor ik haar zeggen dat iemand 'echt een Robert-nugget' is. Meestal heeft die Robert-nugget dan een vriendin die dezelfde soort nugget is als mijn vriendin, wat volgens mijn vriendin haar theorie bevestigt.

Zaterdagmiddag bezocht ik met tientallen andere morsige mannen een tweedehandsplatenmarkt op het terras van mijn stamcafé. Terwijl ik een 12” van Prince afrekende, stonden naast mij twee verdwaalde Gen-Z'ers door de platenbakken te bladeren. De een had een getrimde snor op zijn babyface, de ander had, eh, een babyface.

'Heb jij eigenlijk een platenspeler?' vroeg de snor.
De babyface bleef lang stil. Ik zag nu pas dat op de B-kant van mijn 12” een lange versie stond van mijn favoriete Prince-nummer 'Erotic City' en maakte een huppeltje. De babyface zei: 'Nee.' En even later: 'Jij dan?'
De snor haalde de lp Outlandos d'Amour van The Police omhoog, keek er zeker een hele seconde naar en zette hem weer terug. 'Nee,' zei hij. 'Maar ik kan platen gaan draaien bij m'n vriendin.'
'Ah, chill.'

Ze zochten weer verder door de bakken, tot de babyface zei: 'Heeft je vriendin een platenspeler dan?'
De snor pakte zijn iPhone uit zijn rechterbroekzak, keek er zeker een hele seconde naar en stopte hem weer terug. 'Nee,' zei hij, 'maar ze is van plan om er een te gaan kopen.'
'Ah,' zei de babyface. 'Chill.'

Hoewel ik mezelf had voorgenomen een 'alcoholvrije dag' te houden, moest ik na het aanhoren van dit gesprek toch echt naar binnen om een Witte Trappist te bestellen. Aan de bar raakte ik aan de praat met collega-stamgast X. Na het bespreken van de situatie in de Gazastrook (oorlog), Oekraïne (oorlog) en de Hoorn van Afrika (oorlog én hongersnood) begon ik over de menselijke-nuggetstheorie. Het was mij namelijk opgevallen dat - afgezien van de twee Gen-Z'ers - alle bezoekers van deze platenmarkt nogal veel op mij leken, zowel qua uiterlijk als karakterologisch.

X. was het niet met mijn toepassing van de theorie eens: 'Je wilt toch niet beweren dat ik op hém lijk?' Hij wees naar een collega-stamgast met wat singletjes onder zijn arm.
'Ja, dat wil ik beweren,' zei ik. 'Jij lijkt op hem, ja. En ik trouwens ook.' X. was het nog steeds niet met mij eens. Het was een goed gesprek.

Over de bal gesproken: later zat ik naast collega-stamgaste A. die mij vroeg waarom ik me nog niet had laten steriliseren.
'Simpel,' zei ik, 'ik behandel mijn Geheime Deel net als mijn MacBook Air: elke dag poetsen en if it ain't broke, don't fix it.'
'Nou, it is wel broke, want er komen baby's uit. Dus waarom zou je het niet doen? Het is zo gebeurd.'
Haar vriend die naast haar zat stak twee vingers op en maakte een knipgebaar. 'Snip snip!' zei hij. 'Het is zo gebeurd!'
'Nou, toch doe ik het niet,' zei ik. Het was een goed gesprek.

Er schoven steeds meer Robert-nuggets aan en na een tijdje dacht ik: ik zit hier met twintig Robert-nuggets te borrelen en I'm lovin' it! Robert-nuggets zijn de beste nuggets! Dat zou ik als nieuw argument gaan aanvoeren bij A.: er moeten meer Robert-nuggets komen. In een wereld vol Robert-nuggets is er nergens meer oorlog. Je kunt in die wereld ook nergens meer een tweedehandsplaat kopen, maar dat is weer een ander verhaal.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]