Go Nijlpaarden!Eerder gepubliceerd als column in Playboy #01/2021Vanwege werkgerelateerde omstandigheden heb ik The Meaning of Mariah Carey gelezen, de net verschenen autobiografie van, eh, Mariah Carey. Voor alle middelbare scholieren die dit werkje op hun boekenlijst willen zetten, hier mijn eenregelige boekverslag: nou, die Mariah heeft het ook niet makkelijk gehad. Hoewel, 'werkje', het boek telt 368 pagina's. Een groot deel daarvan is gevuld met ellende. Dat is bij het levensverhaal van iedere ster zo - om de balans in het universum te bewaren moet er tegenover artistiek succes, roem en rijkdom flink wat narigheid staan. Je kunt dan ook maar beter géén succes hebben in het leven, leg ik willekeurige bezoekers van mijn stamcafé geregeld uit, dat scheelt je een hoop beroerdigheid. Alleen wordt je autobiografie daar wel wat saai van, maar voor saaie boeken is er ook een markt. Wat zeg ik, de Beststeller 60 staat er vol mee. Een beetje autobiografie bevat een schokkende onthulling, en die van Mariah heeft er gelukkig ook een. Ik heb altijd gedacht dat Mariah blank was, maar ze blijkt zwart te zijn, of in ieder geval biracial. Haar vader was Afro-Amerikaans en haar moeder is een blanke Ierse, of witte Ierse, zoals sommige mensen zeggen, je moet tegenwoordig zorgvuldig zijn met je raciale observaties, voor je het weet word je virtueel gelyncht. Anyway, sinds ik weet dat ze zwart is, vind ik Mariahs muziek een stuk funkyer - ik dans nu zelfs op haar powerballad Hero. Tijdens haar huwelijk met Tommy Mottola (tevens haar platenbaas - je kunt de ellende ook zelf opzoeken) woonde Mariah in een enorm huis dat door manlief was volgehangen met bewakingscamera's. Als ze 's nachts uit bed sloop en de trap af trippelde om wat te snacken in de keuken, klonk meteen zijn stem uit het plafond: 'Wat ga je doen?' Ik ben nooit een fan geweest van samenwonen, maar toen ik dit las, begon ik in te zien dat het ook zijn voordelen heeft. Een tiende van de 368 pagina's is gewijd aan Mariahs uiterlijk, en van die 36,8 pagina's gaat dan weer de helft over haar haar. Het is vaak krullerig terwijl het steil moet zijn, of juist andersom, of geen van beide. Bij een muzikale autobiografie wil ik lezen over mengtafels, groupies en cocaïne, maar in plaats daarvan kreeg ik wastafels, stylistes en conditioner. Het leek wel of ik weer midden in Wham! George & Me zat, de autobiografie van Andrew Ridgeley (de helft van Wham! die geen George Michael heet) die ik toevallig vóór Mariahs boek las. Mariahs fans noemen zichzelf lambs (lammeren). Ze heeft het in haar boek vaak over haar grote lammerenfamilie, afgekort lambily, en hoeveel steun ze van hen krijgt. Hier begon ik toch wel een beetje jaloers te worden. Niet op die steun, maar op het feit dat haar fans zo, eh, fanatiek zijn. Ik vind dat míjn fans zich ook moeten tooien met een dierennaam. 'De Lammeren' is al bezet, maar voor zo'n titel zijn mijn fans ook veel te stoer. 'De Nijlpaarden' zou een goeie zijn, maar daar zullen mijn vele vrouwelijke fans wel bezwaar tegen hebben, vooral tegen het officiële fanshirt (45 euro) met de tekst Ik ben een Nijlpaard! Nee, ik heb het ook niet makkelijk. Ja, het leven van Mariah en mij vertoont veel overeenkomsten. We zijn zelfs ongeveer even oud: zij is net 50 geworden, ik zit ertegenaan. Alleen is zij voorlopig geëindigd in een groot penthouse in New York, en ik, nou ja, niet. Maar goed, ik heb veel van haar boek geleerd, met als belangrijkste dat ik mijn dromen moet najagen. Dat wordt lastig, want ik droom de laatste tijd veel over Mariah Carey. << Vorige column | Volgende column >> [ Maar wat is het? ] |