Hoe ik de zomer van 2024 heb doorgebrachtDe zomer van 2024 was weer een hedonistische rollercoaster van een achtbaan. Omdat ik niet weet hoe je zo'n digitaal fotoboek moet samenstellen en uitprinten bij de HEMA, zet ik mijn vakantiefoto's maar op mijn website. Ik heb er wel vijf (foto's dus, geen websites). Geniet u mee? Ah, the memories...
Binnen vijf maanden na een breuk in je linkerheupkom alweer Tiger Woods-stylee afslaan op geaccidenteerd terrein, dat kunnen alleen de hele sterken. Reden en Plaats van handeling: een partijtje boerengolf met de fam op de grens Holsloot/Veenoord, diep in Zuidoost-Drenthe.
Aan de linkerrand van de foto zie u nog net de zwarte mouw van een plattelander die met een andere plattelander praat over het weer (bewolkt), het mestprobleem (moeilijk, zeg maar gerust problematisch) en de prijs van een groene overall bij de Welkoop (laag). Mensjes op het platteland houden zich niet bezig met Biro's, mocro's, esma's* en alle andere zaken die het leven in de grote stad bepalen, ze bestaan in het ritme van de natuur: opstaan als de zon opkomt, het gras maaien, de dieren verzorgen, een partijtje boerengolf spelen en naar bed gaan als de zon ondergaat. Zo kan het dus ook. #LIVINGYOURBESTLIFE #MINDFULNESS #WELKOOP PS Verstokte inwoners van de Randstad: Holsloot is dus niet hetzelfde als Holysloot! Let daar even op wanneer je op je telefoon je Google Maps-app instelt met je stomme kop. 
Op pad in het Bossche stadje Den B., poserend voor een grote kerk met collegacolumnist Luuk K. We spreken al zo'n vijftien jaar één keer per jaar af om te eten, met zijn drieën, collegacolumnist Laurens L. is er ook bij. Het adagium van collega-auteur Oscar Wilde ging weer eens op: Als bankiers samenkomen om te eten, praten ze over kunst. Als kunstenaars samenkomen om te eten, praten ze over geld.
Behalve over geld hadden we het over het aantal redacteuren van Planet Internet in 1999, vreemdgaan: ja of nee?, Nico Haasbroek, Raisin (da's eigenlijk ook geld), De Familie Doorzon, corona, AI in het algemeen en ChatGPT in het bijzonder, slippers: nee of ja?, Jugendstilarchitectuur, karma, voetbal op tv, de oorlog in Oekraïne (hier ging ik even iets voor mezelf doen), Vico Olling, de prijs van een glas Witte Trappist bij café 't Keershuys (hoog), ouderdomskwalen, zelfmoord, het geheimschrift van Dick Schoof, mooie zinnen uit de columns van Luuk K. en Robert van E., Breaking Bad en het lichaamsgewicht van Luuk K. We beginnen onze meetings stipt om 18.00 uur op altijd hetzelfde vreemde caféterras aan het Stationsplein. Ik noem deze jaarlijkse afspraak in mijn agenda het 'parttime-autistendiner', maar dat 'parttime' kan er inmiddels wel vanaf, denk ik, en dat streepje dan ook, anders staat het zo raar. Strikt genomen schrijf je 'parttime-autistendiner' trouwens zonder streepje, want de combinatie 'ea' is geen klinkerbotsing. O ja, daar hebben we het ook nog behoorlijk lang over gehad, klinkerbotsingen. 
Met mijn zusje op de terugweg door het Hilversumse dorpje H., waar we op het terras van eetcafé De Kaars een portie (uitstekend smakende) saté met friet hebben gegeten. Mijn zusje is altijd vrolijk, wat weer een bouwsteen bijdraagt aan mijn theorie dat ik van de melkboer of geadopteerd ben. Toen café De Kaars van start ging, een jaar of zestien geleden, heb ik dertig slagzinnen voor ze bedacht, waaronder Café De Kaars, dat is uitgaan met pit! en de instantklassieker Café De Kaars: Vet!, maar ze hebben er slechts 0 (nul) gebruikt.
Het Hilversumse dorpje H. is een raar, zeg maar gerust mislukt amalgaam van dorp en stad waar permanent een onheilige sfeer hangt. Ik weet dit omdat ik hier eind jaren negentig drieënhalf jaar lang een vaste baan had en in mijn lunchpauzes uitgebreide wandelingen ondernam, zo ver mogelijk weg van de zaak, één keer zelfs helemaal tot aan de Schuttersweg 8-10! Daar moest je vroeger altijd je briefkaarten naartoe sturen met de oplossing van de prijsvraag van de Dikvoormekaarshow. Helaas zag ik op dat adres geen spoor van Meneer De Groot, Ome Joop, Harry Nak, Bep & Toos of Dik Voormekaar zelf, dus ben ik maar weer teruggewandeld naar de zaak om veertig html-pagina's te maken voor de nieuwe website van GOGO Tours. #LETSGOGO 
Een bescheiden portie poffertjes op theaterfestival De Parade in het Utrechtse stadje U. kostte mij geloof ik 7 euro, maar dan moet je ze dus eerst ook nog zelf bakken!!1!!!! De ondernemer die dit horecaconcept heeft bedacht is flink wat poffertjes genialer dan Albert Einstein. Als ik hem (m/v/x) was, zou ik dit concept bij de komende edities uitbreiden: laat de bezoekers ook hun eigen gietijzeren poffertjesmal (of hoe heet zo'n vormpjesding) en gasflessen meenemen (gasflessen eerst thuis zelf vullen). Wat zeg ik, laat de bezoekers eerst alle gemeentelijke vergunningen regelen, hun eigen De Parade opbouwen en alle artiesten boeken!
Dit was pas de tweede keer in mijn leven dat ik poffertjes at. Tijdens mijn jeugd op het platteland waren er geen poffertjeskramen, bioscopen, lasergamearena's, concertzalen, ramenrestaurants, dancefestivals, internetcafés, al dan niet 'omgebouwde' Thaise prostituees of ander vermaak in de buurt - meestal was een klinkerbotsing het spectaculairste wat er op een dag gebeurde. Tot een paar jaar geleden vond ik dat ik tamelijk armoedig ben opgegroeid, maar tegenwoordig zie ik ook de voordelen daarvan: ik ben met weinig tevreden en als je niks gewend bent, is elke dag een avontuur. Het is alleen zo jammer dat ik niet van avontuur houd. 
Een portret van de getormenteerde schrijver op het terras van een pannenkoekenhuis in Lage Vuursche, buiten beeld zitten zijn vriendin, haar oude moedertje en heel veel mamils.
Dit pannenkoekenhuis is vijftien kilometer fietsen verwijderd van mijn krotwoning en ligt vlak bij de residentie van prinses Beatrix, een locatie locatie locatie die haar invloed heeft op de horecaprijzen. Om mijzelf maar eens te citeren: 'Een pannenkoek met spek en kaas kost hier 17 euro! Dat is 37,40 gulden!' De vorige keer dat ik hier was, ergens in de zomervakantie van 1979, kostte mijn pannekoek (toen nog zonder tussen-n) waarschijnlijk niet meer dan 5 gulden. Nu ja, mijn salaris lag toen ook een stuk lager: ik kreeg van mijn jonge moeder 1 gulden zakgeld netto per week, anno nu verdien ik helemaal zelf ongeveer 577 euro (ongeveer 1.269 gulden) bruto per week. Die 1 gulden zakgeld per week spaarde ik op tot ik 5 gulden had en weer een Suske & Wiske-album (fl. 4,95) kon kopen bij de Bruna in winkelcentrum Kraailandhof. Enniewee... Hier gaat het om: vandaag de dag kan ik zelfs zonder mijn spaargeld aan te spreken zoveel Suskes en Wiskes kopen als ik wil, maar nu hoef ik ze niet meer. Is het niet om GEK van te worden? Ik neem aan dat prinses Beatrix ook geregeld dit soort gedachten heeft wanneer ze hier met haar labrador Asher op het terras zit en haar leven tot nu toe evalueert. Zo zie je maar weer, we zijn allemaal maar mensen en we eten allemaal pannenkoeken. *Leuk weetje: In een espresso-martini (esma) zit geen martini. OMG! MIND=BLOWN! [ Maar wat is het? ] |