De lolbroek is tevreden

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #09/2025

Bijna elke middag loop ik naar het parkje in mijn buurt en ga op mijn vaste bank zitten, vlak bij een looppad. Als ik aan de vroege kant ben, komen er vaak groepjes kantoormensen langs die een lunchwandeling maken. Het zijn jonge mensen in de kracht van hun leven met nette kleren aan en hun haren gekamd.

Ze hebben het over hun leidinggevende die maar niet begrijpt dat je Tijmen die taak niet kunt geven omdat Tijmen daar niet gekwalificeerd voor is en dat morgenavond hun nieuwe wasdroger wordt bezorgd en ik word er altijd een beetje treurig van, ik weet ook niet waarom.

Aan de andere kant worden zij waarschijnlijk ook een beetje treurig van mij. Als ze buiten gehoorsafstand zijn, zal de voorste vrouw achterom kijken en zeggen: 'Die zwerver zit hier elke dag. Dat is toch geen leven? Wat heeft hij nou nog om naar uit te kijken?'
De lolbroek van de groep antwoordt: 'Zijn volgende halve liter,' waarop de rest beschaafd grinnikt. De lolbroek is tevreden en droomt van een uitverkocht Carré.

In het parkje zijn ook veel mensen met honden. De baasjes (m/v) gooien een bal ver weg met behulp van een instrument dat eruitziet als een grote, uitgeholde banaan, de honden rennen erachteraan en apporteren de bal. Soms raken de baasjes met elkaar in gesprek terwijl de honden aan elkaars kontje ruiken. Soms duren die gesprekken wat langer dan deze sociale situatie vereist en dan denk ik dat de baasjes ook aan elkaars kontje willen ruiken.

Er gebeuren ook minder gezellige dingen in het parkje. Zo was er laatst een hondenbezitter die leek op coach Buzzcut, de opgefokte gymleraar van Beavis & Butthead. Hij hing een hondenspeeltje aan de onderste tak van een boompje waarna hij zijn hond allerlei moeilijke sprongoefeningen richting dat speeltje liet uitvoeren. Als het dier een keer niet luisterde omdat-ie het wel mooi geweest vond of gewoon blafkapot was, drukte de gymleraar de schouders van de hond naar de grond en ging met zijn knie op de hondennek zitten terwijl hij het dier uitschold. Helaas heb ik geen smartphone, anders had ik deze agressie verticaal gefilmd en online gezet en was zo onbedoeld de activistische stroming Dog Lives Matter gestart.

Misschien word ik wel treurig van de lunchwandelgroepjes omdat ik zelf aan het eind van de nineties ook drieënhalf jaar bijna dagelijks zo'n wandeling met collega's maakte, van een kantoorpand in een villawijk van Hilversum naar supermarkt Willem Groenwoudt in het centrum. Als onze kantoorpindakaas op was kocht ik in de supermarkt een pot pindakaas van het merk Perfect (nomen est omen) en een paar keer per week nam ik een pak Milk & Fruit Sinaasappel voor mezelf mee, ik weet ook niet waarom, het was een populaire drink in die tijd.

Op de terugweg naar kantoor werd het bestaan van tot loonslaaf gemaakte me soms ineens te veel. Dan zette ik het pak Milk & Fruit Sinaasappel op mijn hoofd, maakte wat armbewegingen die je gerust expressief zou kunnen noemen en zong een paar regels uit de liveversie van 'Tyrone' van Erykah Badu. Ook heb ik een keer een zojuist gekocht pak Milk & Fruit Sinaasappel halverwege onze terugwandeling op een parkeermeter gezet, waarna ik verder liep met de anderen. 'Een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij,' zei ik tegen mijn collega's, die nog eens achterom keken naar het pak op de parkeermeter en mij maar een aparte vonden, al zag ík mijzelf meer als de lolbroek van de groep.

Nu ik er nog eens over nadenk: eigenlijk hield ik helemaal niet van Milk & Fruit Sinaasappel.

<< Vorige column



[ Maar wat is het? ]